Utan mat og drikka duger berre Lars Monsen.

Lars Monsen har ikkje hunder for å trekke pulken. Han har dei med som nødproviant.

Ja, det er underleg kva som får ein til å tenkja. Fyrste gong eg høyrde den vitsen lo eg godt, og fekk høyra frå nokon, kanskje fornuftige folk, at "uff so drøy den va". Vel, det var kanskje ikkje heilt sånn det vart sagt, å ha relativ hukommelse er bale. (Relativ hukommelse: å berre hugse det hukommelsen lar deg hugse.) Vel, vel, eg lot det vertfall vere. Tykte vitsen var god men ville ta hensyn til at personen syns det var vondskapsfullt å spøke med sånt. Det er jo ikkje akkurat humant å ete kjæledyra sine, er det? Hehe, no må eg ikkje lata som om eg er eit prakteksemplar, eg har ete kanina mi og den smakte godt. Og, det som hindra meg i å ete marsvin var at me ikkje fora dei til å verte verkelege svin. Men ete hund!? Det er jo menneskets beste venn! Er det det åleine som gjev mennesket frysningar ved tanken på å ete hund? Eg har høyrt det vert ete hunder i Kina. Så det går jo an... Men no har eg faktisk tenkt litt, diverre har eg ikkje slått opp i Bibelen for å sjekke kva dyr me kan ete, og om det er lov å ete kjæledyr. Likevel kom eg fram til ein konklusjon eg tykjer er fornuftig. For hunden er eit rovdyr, som andre dyr som et andre dyr; et dyr, ikkje insekt, vel og merke. Når eg kjenner etter i hjarta mitt er det ein motbydeleg tanke. Å ete noko som har ete eit levande vesen. Kva er det neste? Å ete mennesker?! Diverre har det seg slik at eg ikkje alltid lar hjarta mitt styre, eigentleg er eg nøgd om det berre smakar godt. Dessutan et me fisk, som et andre fiskar, ofte av sin eigen art. Me et altso kanibalar og tykjer det smakar kjempegodt, me betaler gjerne skjorta for ein god fisk! Men å ete mennesket sin beste ven, nei ein stad går grensa; dei er jo ikkje kanibaler ein gong!